Champagne
Het gebied en de mensen die het in Frankrijk het best hebben begrepen? Zo lijkt het… Crisis in Frankrijk anno 2005, niet in de Champagne… De enige streek die in 2004 meer en voor meer geld wist te verkopen… Is het dat omdat de haastige hedendaagse consument uit het woud van wijnen gewoon een (vertrouwd) merk kan vinden. In twee opzichten zelfs: champagne zelf is al een (met hand en juridisch verdedigd) soort van merk, de naam van het huis (Moet et Chandon, Bollinger, alle mogelijke Veuve’s… etc) het tweede…. Van een merk worden honderdduizenden flessen gemaakt, die dankzij wijnhuis’ mengkunsten en de jaartalloosheid ook nog eens altijd en overal hetzelfde smaakt. In wezen is er na de oerknal van Dom Pérignon in de 17e eeuw, niet veel veranderd. Natuurlijk is de wetgeving aangescherpt, het gebied en premiers en grands crus afgebakend, de toegestane druiven (chardonnay, pinot noir, pinot meunier) gespecificeerd. Er zijn meer zelf bottelende boeren bijgekomen en er wordt godzijdank meer milieuvriendelijk gewerkt (tot begin jaren negentig zag je in de wijngaarden plastic vuilniszakken rondfladderen afkomstig van Parijse vuilnisstort, hier als kunstmest gebruikt). Sommigen gaan nog (flink) wat stappen verder en werken biologisch of biodynamisch, zoals onze Erick de Sousa in Avize, een 100% grand cru dorp in de Côte des Blancs. Maar ook deze (relatief) kleine producent, wil maar één ding zijn: zijn naam, zijn merk ‘De Sousa’ bekend maken…. Klanten worden bestookt met publiciteit, medailles, recepten van klantzijnde sterrenrestaurants… Leuk maar hoeft niet Erick, de wijnen spreken voor zich… Kenners kennen de Sousa, daar zijn het kenners voor.
