Millésime Bio

Op zaterdag om 10.15 stipt op tijd vanaf Amsterdam CS in de Thalys naar Parijs, ook aankomst op Gare du Nord 13.40 is volgens het spoorboekje, moet ook: we hebben amper vijf kwartier voor de overstap naar Gare du Lyon, maar dat blijkt een fluitje van een centime met RER ligne D. En om 14.54 begint het (maar drie uur) zoeven naar Montpellier in de TGV INOUI (betaalbaar als je ruim van te voren boekt, ook eerste klas) die als eindbestemming Barcelona heeft. Als we Montpellier naderen een sms van de SNCF: terugreis van dinsdag is gecanceld vanwege aangekondigde stakingen. We kunnen ons geld terugkrijgen of zelf een ander ticket zien te vinden. Grrr, lastig op je mobiele telefoon, meeste treinen zitten natuurlijk al vol, maar het lukt, betekent wel een dag later naar huis. Het nieuwe TGV-station buiten Montpellier is tikje onhandig, er is geen directe verbinding met le centre ville, we nemen een (thuis al gereserveerde) elektrische taxi. Chauffeur François blijkt een aardige kerel, we boeken hem gelijk voor zondag (scheelt weer een huurauto) om naar de offs (buiten Montpellier) te gaan en met vooruitziende blik ook voor dinsdag (naar beurs) want dan rijdt de tramway naar Parc des Expositions ook niet. Goede zet, blijkt als dinsdag er geen taxi meer te krijgen is. We slapen in rustig straatje achter Gare Saint-Roch, vandaar makkelijk het oude centrum in. Traditiegetrouw eten we (reserveren noodzakelijk) eerste avond in wijnbar L’Acolyte. Niet hoogdravend, maar goed, vers en met leuke wijnen. Attente bediening en lekker luie fauteuils op 1e etage voor een ontspannen landing.

Zondag, werkdag: punctuele, kletsgrage chauffeur François haalt ons om 10.00u op en halfuurtje later staan we al met glas en proefboek op de (perfect georganiseerde) beurs Biotop op oud (voormalig) wijndomein Aux Grands Chais in Mauguio. Hoop te proeven daar, alleen al bij onze eigen producenten.

We beginnen met La Petite Tuile, een van onze vondsten in Gaillac, zachte, brede Gaillac Blanc 2022, nog niet op fles, wel helaas 20% duurder geworden, ook de Gaillac Rouge 21 is fijn. Dan door naar Corsica, eerst hofleveranciers Nicolas en Julie Mariotti Bindi van Cantina di Torra, een fijn weerzien… Het leuke (en lastige!) is dat Nicolas zich elk jaar weer vernieuwt, elk jaar nieuwe cuvée’s uitbrengt waarbij oude (soms) verdwijnen. Zo is er voor wit nu jaartalloze Patrimonio Blanc Albore (in plaats van Blanc Hors Série): 100% vermentinu, twee jaren, twee wijngaarden… 2022 van noordelijke geëxposeerde akker Cargo (in dorp Patrimonio) met 2021 van zongerichte, meer bij zee liggende Lumio. Briljante wijn…: floraal, zacht, monter en mineralig, begin mei in ons theater. Volgen de geweldige Blanc Mursaglia 2021 en de nog mooiere (dat kan) Blanc Mursaglia Vieillisement Prolongé 2020 (beide sinds december al op voorraad). Geen rosé dit jaar, te kleine oogst… Wel ook een nieuwe 2022 Patrimonio Rouge Albore van 90% niellucciu met 10% sciaccarellu (maakt wijn jong toegankelijker), geen hout, fris, zwart. fruit, pepertje, volop maquis, komt in mei. Rouge Mursaglia 2019 is ook fraai, maar voorlopig hebben we nog 2018 die nu mooi op dronk begint te komen.

We blijven in Corsica maar dan in een hal verder. We proeven (ongebotteld) 2022 bij de jonge Alexis van Clos Marfisi (zie reisverslag november) uit Patrimonio, en kunnen dat mooi vergelijken met die van onze laatste aanwinst, (jonge) buurman Simon Giacometti uit natuurreservaat Le Desert des Agriates in het zuiden van Patrimonio. Fijne wijnen! Hoogst natuurlijk, hoogst drinkbaar, zowel de Patrimonio Blanc Cru des Agriate als de Rosé Cru des Agriate, en voor Corsicaanse begrippen goed betaalbaar ook, de granietbodem hier, maakt ze eleganter dan meeste uit Patrimonio die van klei/kalk komen. Ook 2021 Rouge Sempre Cuntentu (altijd blij) van 100% sciaccarellu is fraai, tikje rauw en bijzonder puur. Blij mee.

Door naar onze Thomas Jullien van Ferme Saint-Martin, we feliciteren hem met behalen tweede ster in Guide des Meilleurs Vins de France 2023. Knap werk, Thomas! Fraaie wijnen ook in 2022, terwijl 2021 al zo goed was. Ook (nieuw) de Ventoux Blanc Sur le Nuage is net als het andere wit, prachtig.

Bij La Calmette (Cahors) komt het hele (grote) gamma voorbij, goed om ze nog eens te proeven (sinds december op voorraad) met maker Nicolas Fernandez zelf.

Ondertussen hebben we ook bijgekletst met Mathieu en Stéphanie Vieules van Domaine Philémon, andere ontdekking in Gaillac met de opwekkende Gaillac Blanc Perlé, zij hebben zelf geen stand, maar goed elkaar even gezien te hebben. Nog even naar Diane Cauvin van La Colombière (Fronton), waar we onder meer nieuwe (ook voormalige) leuke, makkelijke Fronton VINUM 2022 proeven die ze speciaal als instapmodel voor de export en Parijse wijnbars maken. En dan is het plots 15.00 uur, taxi François meldt zich, we moeten naar beurs twee: Le Vin de Mes Amis, dit jaar voor het eerst in hippe oude cultuurloods La Halle Tropisme, het wijnniveau is altijd hoog, maar organisatorisch soms een rommeltje, het is sowieso dringen aan de tafeltjes, de indeling en nummering van elke logica gespeend. We ontwaren gelukkig snel de stand van Thomas Pico (Pattes Loup) die ondanks de chaotische drukte voor zijn tafel, er uitermate relaxt bij staat, lijkt te genieten van zijn sterrenstatus en aandacht met name die van jonge, vrouwelijke sommeliers…

Andere must see is natuurlijk Christophe Peyrus van Clos Marie, ook bij hem lijkt het wel of hij zelf het feestje heeft georganiseerd, een en al lach en liefheid, als hij ons ziet aankomen, roept hij tegen iedereen rond zijn stand: ‘voilà, mes premiers importateurs, Vinoblesse, depuis 25 ans, Marc et Sjieske!’. Leuk leuk, trots op. We proeven ook nog elders maar niets voldoende interessant om hier melding van te maken. Op zondagavond in Montpellier impossible behoorlijk uit eten te gaan, alles dicht, dat wisten we al, maar het blijft onhandig. We halen wat bij een soort Casino to go op het station om in ons appartement zelf maar een maaltje te bereiden.

Maandag: met de tramway naar Millésime Bio, het vriest nog als we om 9.30 op de halte staan, maar de lucht is veelbelovend strakblauw. Met 1500 exposanten (bij loting verspreid over vier hallen, ieder met zelfde eenvoudige tafel als stand) is goede planning en routing noodzakelijk. We hebben bijna twintig leveranciers bij wie we moeten proeven, mee bijpraten, uitwisselen, soms ook onderhandelen… Daarbij hebben we een verlanglijst met mogelijk nieuwe interessante producenten, Tjitske heeft er met een, talent Cécile Coté uit de Bourgogne, al een afspraak, nu gelijk om 10.00. Marc begint ondertussen lijst Vinoblesse af te werken.

Eerst Mas des Agrunelles, hartelijk weerzien met Stéphanie Ponson en Fred Porro die omdat hij in een rolstoel zit, een tafel bij de ingang hebben. Ze maken veel mooie (natuur)wijnen, ergens spijtig dat we ons tot Larzac Rouge L’Indigène (2020 begint nu mooi te worden!) moeten beperken, omdat we zoveel andere mooie Languedoc-wijnen hebben, en de markt ervoor beperkt is. Ook in Hal B1, twee rijen verderop, Mas de Bertrand/Malavieille die u kent van de fameuze, onverslaanbare Roc & Lune in rood en rosé. Mireille Bertrand – ze moet ver over de zeventig zijn – staat er weer dapper en attent, tot onze blijde verrassing is ook echtgenoot André (77) er, zacht en breekbaar, hij is ernstig ziek en heeft afgelopen jaar rits van zware kuren gehad. Zoon Benoit vliegt even langs, hij heeft als président van AOC Terrasses du Larzac verplichtingen elders op de beurs. De 2022 Rosé Roc & Lune is riant, wat een majestueuze rosé, rijk, kruidig, maar ook fijn en mineraal. Probleem (zoals bij meerdere domeinen) op tijd flessen zien te krijgen om ‘m te bottelen. Dan naar Clusel-Roch voor de Coteaux Lyonnais (goede witte in 2022) en natuurlijk Côte-Rôtie, jammer dat de familie er zelf niet is.

We blijven in B1 met Domaine Giachino (Savoie) waar enthousiaste zoon Clément ons 2022 (kleine oogst, 4 ha verlies door hagel in augustus) laat proeven, pa Frédéric is met Amerikaanse klanten bezig. Heerlijk speelse Savoie Blanc ‘Monfarina 2022… Van de Savoie naar Corbières binnen twee minuten, het kan allemaal op zo’n beurs. Magali Roux van Deux Anes is met un petit inconvenient thuisgebleven, nieuwe partner Christophe (zelf bio-nécociant) schenkt voornamelijk wijnen op fles (die we al kennen), op de nieuwe cuvée Riquita (grenache, mourvèdre, carignan) na, wat soepeler, lichter  dan de Premiers Pas.

Op weg naar La Cabotte, de zuidelijke Rhone, licht mobieltje op, opnieuw  bericht van SNCF…. Helaas, ook de (omgeboekte) trein van woensdag zal niet rijden… zelfde riedel: zoek zelf maar een alternatief… Even uit het veld geslagen, we willen per se woensdagavond in Amsterdam zijn om verjaardag van zoon Didier te vieren, donderdag vertrekt hij weer naar Londen… Dan maar proberen te bellen, en incroyable, niet te geloven binnen 5 minuten klantenservice aan de lijn, dan is het fijn dat we goed Frans spreken, in Spanje waren we kansloos geweest. Vervolgens is het een kwestie van volharden, geen krimp geven, en zie: er blijken morgen, dinsdag, grote stakingsdag tóch twee TGV’s naar Parijs te rijden, ze zijn alleen slinks genoeg niet zichtbaar op de site. Tegen bijbetaling worden de tickets wederom omgeboekt: morgen 13.15, maar dan 2^e klasse. Betekent wel dat we wederom program moeten omzetten… Gelijk een versnelling hoger, willen we iedereen nog kunnen zien.

Bij La Cabotte laat zoon Etienne Plumet vatmonsters 2022, en 2021 op fles proeven, altijd goed die wijnen, van een ongeëvenaarde regelmaat. Na snelle sandwich op naar de volgende hal, waar we beginnen bij Guillaume Reynouard van Manoir de la Tête Rouge uit Saumur. Leerzame interactie, combi van prettige nonchalance met kundigheid en gedreven zijn. Wijnen naar ons hart, met name de Bagatelle 2021 en K sa Tête 2021 van pineau d’aunis. Wit heeft het nog net niet. Komen we bij Thomas Barbichon wiens Champagne Réserve 4 cépages dagelijks bij beste groenterestaurant ter wereld, met twee Michelinsterren getooide De Nieuwe Winkel in Nijmegen wordt geschonken. Hij trots, wij ook. Voor ons met de hele dag proeven sowieso fijn tussendoor een paar mooie champagnes.

Op naar de Provence, op naar Château de Roquefort, dat begin september door Rebel Raimond de Villeneuve is verkocht. Margaux Gentile, zijn voormalige rechterhand die de wijnen nu heeft gevinifieerd kennen we al een jaar of acht, ze was ook voor bestellingen, tarieven etc. al onze contactpersoon. Zij laat 2022 proeven, weekje later, rijper geoogst dan voorheen. Kruidige Rosé Corail en volzachte Blanc Petit Salé. Nieuwe propriétaire Cédric Menet blijft nieuwsgierig maar bescheiden wachten tot we klaar zijn, pas dan maken we kennis. Eerste indruk is goed: klassiek aimabele, hoffelijke, welopgevoede Fransman uit welgestelde kringen. Natuurlijk beloven we zo snel mogelijk een keer au château te komen lunchen…

Marc gaat door naar onverbeterlijk romanticus Martin Andrés Alonso Etayo van oerwijn Rioja Viña Illusion. Hij is bijna ontroerd om elkaar na drie jaar weer te zien, omhelzingen, knuffels. Conversatie gaat via een door organisatie beschikbaar gestelde tolk, een Argentijnse dit keer. Martin zelf spreekt alleen Spaans. Terwijl Tjits ondertussen gaat inhalen bij Mas des Agrunelles gaat Marc even naar een Vinoblesse-kandidaat uit Calvi (Corsica). Helaas, niet ons kopje thee, wel BD, maar te technisch, bodemloos…

We treffen elkaar weer bij vader en zoon Suriol (Penedes) van de Cava Brut Nature Azimut. Met pa Francesc spreken we Frans, met zoon Assis (de wijnmaker) Engels. Altijd even sparren met ze, op aardige manier elkaar kietelen. Assis experimenteert volop met zijn ‘stille’ witte en rode wijnen, maar we zijn nog niet overtuigd. We sluiten natuurlijk af met een toast op de leuke samenwerking die alweer zo’n 12 jaar duurt. Het is inmiddels 18.00u, een marathon van acht uur non-stop proeven en praten, de tank is leeg. Morgen alvorens naar station te gaan, hebben we nog kleine ochtend voor Bonne Tonne, Mouraz, Pech Redon en Azul Y Garanza. Moet lukken. We dineren rustig en goed in de heerlijk klassieke Brasserie du Théâtre, tegenover l’Opéra bij Place de la Comédie.

Dinsdag stakingsdag, heel Frankrijk gaat plat, 9 heures pile stappen we met alle bagage bij onze François in de taxi om naar de beurs te gaan, à midi pikt hij ons daar weer op. Eerst naar de Beaujolais, naar Thomas Agatensi en Anne-Laure Grillet van La Bonne Tonne, u weet wel van die mooie, zijdezachte, bourgogneachtige morgons. Tijdje geen contact gehad, oogst 2018 en 2019 vonden we te alcoholrijk, maar nu zijn de 2020 Morgon Les Charmes en 2021 Morgon Côte du Py weer ouderwets goed, die maken een comeback in de gids. Paar stands verder – hoe handig – vinden we Casa de Mouraz (Dão, Portugal), António Ribeiro en Sara Dionisio zijn blij ons te zien en omgekeerd. Het blijven fijne, heerlijk ‘anders’ wijnen, onvergelijkbaar met wat dan ook binnen ons assortiment. Behalve 2021 Dão Branco en 2020 Dão Tinto, is ook 2020 Douro (project António) prachtig, voorwaar een gróte wijn. Snel naar volgende hal, naar Pech Redon, met ami Christope Bousquet altijd úren gespreksstof, bovendien veel wijnen te proeven. Eruit springen Les Cades 2022 (met nodige mourvèdre dit keer), Centaurée Blanc 2022 en Epervier Rouge 2020 en 2019.

Op weg naar de uitgang, nog even Spanje aantikken bij Azul Y Garanza (Navarra), in 2005 op zelfde beurs (toen tijdelijk in Narbonne) ontdekt. De billijk geprijsde feelgoodwijnen van Catalaan Dani Sánchez Nógue en Baskische María Barrena blijven vaste waarde in het assortiment, al zijn ze natuurlijk niet meer zo vernieuwend als indertijd. Dani laat trots foto’s van zijn twee zoontjes zien. Al Barça fans (culés) vragen we: of course!

Bij incheck TGV vertellen we de hoofdconducteur dat we eigenlijk 1^e klas zouden reizen, daarvoor ook betaald. Pas de problème, pas de soucis, hij wijst ons de chicste wagon, onderwijl mopperend over onzorgvuldigheid van werkgever SNCF, kies maar twee mooie plaatsen uit. In Parijs wordt het toch nog even spannend om binnen een uur Gare du Nord te bereiken, 90% van de Metro en RER rijdt niet vandaag. Maar medewerkers op (uitgestorven) Gare du Lyon wijzen ons de juiste ligne, dit keer met overstap op Châtelet – Les Halles. Daar wel overvolle chaos, de eerste uitpuilende RER moeten we laten gaan, geen zin in doodgedrukt te worden, maar bij tweede, kwartier later, passen we er wel (net) in. Laatste etappe in de Thalys (hier kost het wel nodige overredingskracht om plaatsen in 1^e klasse te krijgen) verloopt vlekkeloos en zo arriveren we toch dinsdagavond 22.15 op Amsterdam Centraal. En kunnen we  woensdag zoals gepland in favoriete restaurant Choux (Amsterdam) de verjaardag vieren.