Sud-Ouest
Kende (bij ons) zijn gloriedagen eind jaren tachtig, begin negentig. De madirannen (mouréou, chapelle lenclos) van Patrick Ducournau waren niet aan te slepen. Hetzelfde gold voor de Jurançons van Pascal Labasse (Bellegarde). De inheemse druiven tannat, petit manseng, gros manseng, waren in zwang. Er kon een lange neus naar Bordeaux respectievelijk Sancerre worden getrokken, voor 10, 11 gulden had je een heerlijk en vooral eerlijk glas wijn. Het kameraadschappelijk enthousiasme van de wijnboeren hielp ook een handje. Meer dan eens hadden wij en Perswijn bijvoorbeeld een rugbyteam gelijk, stel boeren op bezoek.
Vele malen bezochten we zelf het gastvrije gebied en logeerden we bij Patrick en Geneviève Ducournau, we trokken samen de Pyreneeën in. Vanaf het prille begin, eind tachtiger jaren volgden we zijn uitvinding ‘microbullage’, een ingenieus systeem om wijn tijdens gisting en opvoeding gedoseerd van (microscopisch kleine belletjes) zuurstof te voorzien om fruit te behouden, reductie te voorkomen. Anno 2006 wordt het wereldwijd gebruikt, bij grands crus classés in Bordeaux, in Australië, Zuid Amerika…en maakt Ducournau (zelf) geen wijn meer maar deze apparaten en .... houtchips en is een soort van flying adviesbureau geworden…
De oorzaken van de verminderde belangstelling? Enkele zwakke jaren (1991, 1992) en de opkomst op dat moment van de Languedoc en Rhône, met zachtere, (jong) makkelijkere wijnen. Het tij keerde niet, ook al omdat steeds meer originaliteit werd verloochend, een madiran moest opeens ook zacht, rond en snel op dronk zijn, in plaats van ongetemd tanninerijk en verplicht tot kelderrijping en een jurançon niet te zuur. Voor ons was het of de ziel uit de wijn was gehaald.
Wel zijn gebleven de wijnen van Château Lastours uit de Gaillac-streek, ten oosten van Toulouse. Tijdloze wijnen afkomstig van de grindoevers van de al even tijdloze rivier de Tarn. Niet spectaculaire, maar gewoon plezierige dagelijkse disgenoten, bevallig licht, zuiver en altijd goed vallend. En al 28 jaar in het assortiment zitten… Nieuw in 2012: de sappige cahors van Ponzac, een prettig moderne, houtloze en natuurlijke kijk op moeilijke druif malbec. In 2014 komt er de even frivole als volle witte duras bij van Guicheney, hier een andere manier om met (gauw vulgaire) sauvignon om te gaan.
